شهادت امام جعفر صادق (ع)،‌ مهدی رسولی

به منبر می رود دریا، به سویش گام بردارید/هلا! اسلام را از چشمه ی اسلام بردارید/مبادا از قلم ها جا بیفتد واژه ای اینک/که بر منبر قدح کج کرده ساقی، جام بردارید/سَلونی را هدر دادند روزی مردمان، امروز/بپرسیدش! از اسرار جهان ابهام بردارید/الا ای شاعران! چشمان او آرایه ی وحی است/برای ما از آن باران کمی الهام بردارید/نسیم صبح صادق می وزد از گیسوی صادق/از آن مضمون پیچیده جناس تام بردارید/به فرزندان، به اهل خانه جز ایشان که می فرمود؟/غلام خسته ام خفته، قدم آرام بردارید/اگر فرمان او باشد، نباید پلک بر هم زد/به سوی شعله چون هارون مکّی گام بردارید/رُویَّ عَن امامِ جعفر الصّادق لَه الرّحمَه.../به جز احکام او چشم از همه احکام بردارید/به جای حج به سوی کربلا رفتن خداجویی است/کفن باید به جای جامه ی احرام بردارید/اگر در گوش نوزادی اذان می گفت، می فرمود/که با آب فرات و تربت از او کام بردارید/شاعر: سید حمیدرضا برقعی

نوحوا علی الحسین که این کار فاطمه است/این اشک دیده ها همگی یار فاطمه است/نوحوا علی الحسین که جدم غریب بود/گودال قتلگاه پُر از بوی سیب بود/نوحوا علی الحسین که می دید خواهرش/تاراج می شود همه هستش برابرش/نوحوا علی الحسین که ذبحش حرام بود/چشمان او هنوز به سوی خیام بود/

یه درد دل دارم میون این سینه/برای هر کس که حال بقیع رو میبینه/همش تو این فکرم که غافلیم انگار/یه عده جون دادن تا این غم ها نشه تکرار/اگه نبودن مدافعان، حرم فدائیان حسین/دمشق مثل بقیع بود/آخه بقیعم یه روزی گنبدی داشت/یه صحن و مرقدی داشت/که گلدسته اش رفیع بود/امروز اگه که سربلندیم از ملت امام حسینیم/ما ملت شهادتیم و ما ملت امام حسینیم/ما ملت امام حسینیم.../مدینه این روزا چه غربتی داره/میخوام آروم باشم بغض دلم نمیذاره/دیگه توی قلبم قرار و صبری نیست/رو قبرای خاکی حتی یه سنگ قبری نیست/دیگه غریبی نمیشه بیشتر از این/غریبی یعنی همین خراب کردن بقیعو/غریبی اینه یه عده ای بی حیا/پیش رسول خدا خراب کردن بقیعو/خونه دلمون ای مدینه اما با غم تو میسازیم/با پرچم بقیة الله بازم بقیعت رو میسازیم/امروز اگه که سربلندیم از منت امام حسینیم/ما ملت شهادتیم و ما ملت امام حسینیم/ما ملت امام حسینیم/

ای که عمری است راه پیمایی/به سوی دیده هم ز دل راهی است/لیک آن گونه ره که قافله اش/ساعتی اشکی و دمی آهی است/منزلش آرزویی و شوقی است/جرَسش ناله شبانگاهی است/ای که هر درگهیْت سجده گه است/در دل پاک نیز، درگاهی است/از پی کاروان آز مرو/که درین ره، به هر قدم چاهی است/بد و نیک من و تو می سنجند/گر که کوهی و گر پر کاهی است/قصه ی تلخی اش دراز مکن/زندگی، روزگار کوتاهی است/

تو فتنه ی نمرود/میون آتیش و دود خلیل آل الله/نفس نفس میزنه/به یاد بی کفنه میگه با گریه و آه/نَفَسُ المَهموم لِظُلمِنا تَسبیح/وَ هَمُّهُ لَنا عِبادَه/غرقِ عزا شد عرش معلا/آجَرَک الله بقیة الله/برا غم مادر/کنار آتیش و در میخونه وا اُماه/با دستای بسته/بدونِ عمامه اباعبدالله/کُلُنا مَظلوم و بَعضُنا مَسموم/و کِرامَتُنَا الشَهاده/نَفَسُ المَهموم لِظُلمِنا تَسبیح/وَ هَمُّهُ لَنا عِبادَه/شیخ الائمه کَنزُ الحقائق/کشته شد از ظلم امام صادق/غرقِ عزا شد عرش معلا/آجَرَک الله بقیة الله/امیر مُلک و مَلک/شهید داغ فدک/میگه با گریه و آه/روی لباش ذکره لایَوم کَیومِک اباعبدالله/قُتِلَ المَظلوم بِکَربَلا عَطشان/و حُبُهُ لَنا سَعادَه/نَفَسُ المَهموم لِظُلمِنا تَسبیح/وَ هَمُّهُ لَنا عِبادَه/میسوزه خورشید در ماتم ماه/آجرک الله بقیة الله