شب هشتم محرم منصور ارضی 1402

پای ما تا راه دشوار فراقش را گرفت/در میان هر حسینیه سراغش را گرفت/عالم زر هرکسی ارثیه از دلدار برد/این دل ما هم خداراشکر داغش را گرفت/خانه‌ی تاریک قبرش روز روشن می‌شود/هر که روی شانه‌ی خود چلچراغش را گرفت/پیش پایش پادشاهان نیز سر خم می‌کنند/نوکری که دامن شاه عراقش را گرفت/پرده کعبه مرید این سیاهی عزاست/از نوای روضه‌ها سبک و سیاقش را گرفت/رفته رفته گرم شد بازار دکان داری‌اش/دست آن کاسب که کتری اوجاقش را گرفت/گریه بر خون خدا شیرین‌ترین رخداد ماست/خوش به حال هرکه شور اتفاقش را گرفت/مادرم آنقدر روی مهر تربت اشک ریخت/عاقبت عطر حرم کل اتاقش را گرفت/دست از عالم کشیدن اصل رکن عاشقی‌ست/طالب معشوق از دنیا طلاقش را گرفت/عشق تعریفی ندارد جز حسین فاطمه/از نخستین روز قلبم اشتیاقش را گرفت/پیش چشم باغبان آتش به محصولش زدن/نیزه‌ای بی‌رحم آمد سرو باغش را گرفت/بنا نبود که آفت به باغ ما بزند/پسر بزرگ نکردم که دست‌وپا بزند/زمین که خورد علی‌اکبرم زمین خوردم/خراب شد غم عالم سرم زمین خوردم/همینکه با دل خون میوه‌ی دلش خواندم/کشید پا به زمین در برم زمین خوردم/منی که بوی نبی بین خیمه‌ام پر بود/کنار جلوه‌ی پیغمبرم زمین خوردم/میان آن‌همه خنده میان یک لشکر/دلم شکست و به چشم ترم زمین خوردم

ای در نظرم شاخه‌ی طوبای شکسته/یک چشم بینداز به بابای شکسته/من یک کمر خم شده دارم به کنارت/اما تویی و اینهمه اعضای شکسته/هر چند که شیرازه‌ی تو ریخته بر هم/قرآن منی، با خط زیبای شکسته/ابروی تو بر نیزه گرفته‌ است عزیزم/درهم شده آن طاق معلای شکسته/صحبت شده از معجر عمه، چه کنم من؟/آواره شد آن حضرت عظمای شکسته/از خس‌خس تو سینه‌ی من تیر کشیده/بابا بگو، ای یار مسیحای شکسته/ممنون عبایم چو تو را برده به خیمه/تشییع شدی با قد و بالای شکسته

دوباره زنده شده پیمبر/به صورت تو علی‌اکبر/تویی بزرگ عالمین/ابن‌الحسن ابن‌الحسین/علی‌اکبر/تمام اهل حرم پریشان/پیمبرانه روی به میدان/به هر قدم که می‌روی/قاتل جان من شوی/شدی به شمشیر چه نامرتب/تنت بریزد ز روی مرکب/به هر طرف ببینمت/روی عبا بچینمت/صدای ارباب به گوش آید/خون محبان، به جوش آید/انا قتیل العبرات/منم سفینه‌النجاة ای اهل عالم