رحلت حضرت محمد (ص) مهدی میرداماد 1400

مدینه غرق آه و التهاب است/پر از دلواپسی و اضطراب است/به لب ذکر همه أَمَّن یُجِیب است/دل زهرای اطهر بی‌شکیب است/پیمبر در میانِ بستر مرگ/زده خنده به پیغام‌آور مرگ/که او را لحظه‌های واپسین است/نگاهش هم نگاه آخرین است/دو چشم بی‌رمق را باز کرده/به زیر لب سخن آغاز کرده/ز مظلومی حیدر گوید امشب/ز دود و آتش و در گوید امشب/خبر دارد ز صبر و دست بسته/ز بانوی میان خون نشسته/درون سینه‌ام غوغاست بابا/عزا در صحن دل برپاست بابا/دلم می‌خواست همراهت بیایم/ولی دیدم علی تنهاست بابا

ای بهشت مدینه شهر رسول/باغ سر سبز لاله های بتول/تو بهشتی ولی بهارت کو/ای قرار همه قرارت کو/شِکوه بر درگه خدا داری/ناله وامحمّدا داری/شهر احمد، کجاست احمد تو/از چه خاموش شد محمّد تو/آسمان‌ها همه خراب شوید/کوه‌ها در شراره آب شوید/ناله ‌ها آه از جگر ریزید/اختران بر زمین فرو ریزید/لحظه‌ها محشری عظیم شدند/امت مصطفی یتیم شدند

مدینه شد قیامت/زهرا سرت سلامت/فریاد یا محمد، می‌یاد از مدینه/رنگ علی پریده، زهرا زند به سینه/در ماتم پیمبر، رکن علی شکسته/علی غریب و تنها، در خانه‌اش نشسته/امت ز بیت زهرا، شنیده آه و ناله/آورده هدیه بر او، هیزم به جای لاله/مدینه شد قیامت/زهرا سرت سلامت/سقیفه گشته برپا، جنازه بر زمین است/سخن ز حق، امیرمؤمنین است/قومی کمین گرفتن، حق علی ربودند/قومی ز کینه حمله، بر فاطمه نمودند/آن طفل بی گناهی، که پشت در فدا شد/با گریه گفت مادر، حق علی ادا شد/مدینه شد قیامت/زهرا سرت سلامت