شهادت امام حسن مجتبی (ع) مهدی میرداماد 1400

از نگاهت شکیب می‌بارد/چشم‌هایت خلاص? صبر است/هم? عمر پر تلاطم تو/لحظه لحظه حماس? صبر است/نقش انگشترت حکایت داشت/عزّتت را کسی نمی‌فهمد/چه غمی جان‌گداز تر از این/ساحتت را کسی نمی‌فهمد/چشم‌های تو پر شفق گشته/ابروانی پر از گره داری/لشگر تو عجب وفادارند/بین محراب هم زره داری/حضرت آسمان چهل سال است/جهل این قوم خسته‌ات کرده/خون شده قلبت از زمینی‌ها/بی وفایی شکسته‌ات کرده

فکر توام و صحن و سرایی که نداری/داغ حرم و درد بنایی که نداری/له له زده‌ام تا بنشینم لب حوض و/فواره‌ای و آب نمایی که نداری//زوار تو حیران که چگونه بنشیننددر گوش? تنهایی که جایی نداری/کو کهنه رواقی که به قلبم بفشارد/هفتاد و دو تا کرب‌وبلایی که نداری/آنقدر غریبی که نیفتاده کنارت/مشک و علم و دست جدایی که نداری

بر کویر سفره‌های سائلان باران تویی/رحمت بی‌انتهای حضرت منان تویی/آنکه بوده خاندانش از ازل مسکین منم/آنکه بوده خاندانش از ازل سلطان تویی/جود و احسان تو را نازم که بین خانه‌ات/سائلان هستند صاحب خانه و مهمان تویی/هر کجا حرف از کریمان دو عالم می‌شود/اولین نامی که هر کس می‌کند عنوان تویی/ظاهرت هرگز ز مسکین بهتر و برتر نبود/آن که قبرش نیز شد با سائلان یکسان تویی/یک نفر فهمیده باشد درد زهرا را اگر/آن تو هستی آن تو هستی آن تو هستی آن تویی/بعد از آن کوچه فقط روی لب تو آه بود/غصه می‌خوردی از این که قد تو کوتاه بود

تو دلم یه دنیا حرفه که می خوام بگم براتون/تو بگو به من کجایی، تا ببوسم خاک پاتون/با خودم یه نذری کردم، که اگه تورو ببینم/با همون نگاه اول، جونمو بدم براتون/کریم کاری به جز جود و کرم نداره/آقام تو مدینه است ولی حرم نداره/غریب اونیه که همدم اشک و آهه/دیده که مادرش تو کوچه بی‌پناهه/دلم تو روضه ها شکسته مثل شیشه/ولی روزی مثل روز حسین نمی شه/شهید اونیه که سر به بدن نداره/آقام رو زمینه ولی کفن نداره

من نمیام مدینه/دلیلشم همینه، اینکه حرم نداری/باز من و گریه زاری، یه دنیا بی‌قراری/من نمیام مدینه/دلیلشم همینه، یادِ غمات می‌یوفتم/کجا به پات بیوفتم، من که همیشه گفتم/خاک پاتمو، خدا می‌دونه گداتمو/داری تو دستات براتمو، هر چی می‌خوامو/مزد نوکریم، کی می‌ده جز حضرت کریم/حرف الان نیست از اون قدیم، داری هوامو/یه حسن و یه دنیا صبرش/یه بقیع و چهار تا قبرش/مدینه و دم غروبش/یه بقیع و غم غروبش/ من نمیام مدینه/دلیلشم همینه، کرب‌وبلا رو دیدم/دور حرم دویدم، کجاها پر کشیدم/من نمیام مدینه/دلیلشم همینه، چطور باید ببینم/دارم رو خاک می‌شینم، عقده بشه تو سینم/سینه نزنم، گریه کن داغ تو منم/از روضتم دل نمی‌کنم، روضت همینه/راهیو که بست، تو کوچه‌ها بی حیای پست/گوشوار? مادرو شکست، اُف به مدینه/مدینه زخم ما نمک خورد/تو کوچه مادرت کتک خورد/مدینه و دم غروبش/یه بقیع و غم غروبش/ من نمیام مدینه/دلیلشم همینه، پای علی نموندن/حرمتتو شکوندن، خونتونم سوزوندن/من نمیام مدینه/دلیلشم همینه، خونه که سوخت، درش سوخت/یاسی که گلپرش سوخت، بچه با مادرش سوخت/بی حیا بودن، بچه محلات کجا بودن/مردم چقدر بی‌وفا بودن، همه می‌دیدن/قنفذ اومد و یادت اومد اون روز بد و/با یه غلاف بی هوا زد و، همه می‌دیدن/دستای حیدر و که بستن/دستای مادر و شکستن