شهادت حضرت فاطمه (س) سید رضا نریمانی، سال 1402 شب اول فاطمیه اول

تو زمین‌گیری و من بی‌کس و یارم زهرا/خوب بنگر گره افتاده به کارم زهرا/چقدر پیر شدی خانم هجده‌ ساله/حق بده تاب ندارد دل زارم زهرا/خانه‌ام مقتل تو بوده و من شاهد قتل/با چه رو پای در این خانه گذارم زهرا/همدم چاهمو هم‌ صحبت نخلستانم/بس‌ که آزرده از این شهر و دیارم زهرا/مرد خیبر جلوی بسترت افتاده زمین/بعد تو کاش منم جان بسپارم زهرا/من صف اول هر غزوه به میدان رفتم/ولی اندازه‌ی تو زخم ندارم زهرا/یک دل سیر بگو هرچه دلت می‌خواهد/یک دل سیر برای تو ببارم زهرا/تو قدت خم شده یا چشم علی دید خطا/خجل از قد تو با دیده‌ی تارم زهرا/کفنت را جلوی چشم علی باز نکن/که در آورده عزای تو دمارم زهرا/شب به شب مجلس ختمی‌ست،خصوصی اما/نه سر قبر تو، بالای مزارم زهرا

فاطمه الانه که تو خونه غوغا شه/الانه که قد علی تا شه/ببین که دارن در و هل می‌دن/الانه که با یه لگد وا شه/فاطمه، بگو می‌خوای کنار من باشی/خدا کنه از رو زمین پاشی/بگو که حال بچمون خوبه/نگو علی بعیده باباشی/فاطمه، به زیر در خون تو شد جاری/تو غم نخور هنوز علی داری/فاطمه، اشک خدا میون چشماته/زخمی تیز نوک مسماری

وای مادر، بالت گره به میخ در زدن/وای مادر، تو رو نامردا سر گذر زدن/وای مادر، تو رو تو کوچه چهل نفر زدن/وای مادر، چی شد آخر فضه رو صدا زدی/وای مادر، تو با یه شیش ماهه دست و پا زدی/وای مادر، پشت در گریز به کربلا زدی

تو بی‌قراری و من بی‌قرارترینم/که من غریب ترین مرد در تمام زمینم/کشیده است از آن سو مدینه تیغ به رویم/نشسته است از این سو فراق تو به کمینم/به حال و روز تو گیرم که اشک شرم نبارم/چه سازم این عرقی را که مانده به روی جبینم/علی به خاطر بستر نشینی تو بگرید/تو هم به خاطر من گریه کن که خانه نشینم/به چادرت متوسل شدم که باز بمانی/منی که کهف امانم، منی که حصن حصینم/برای سنگ مزارم پس از فراق تو بگذار/ز باغ پیرهنت لاله‌های سرخ بچینم/مرا شکستن پهلو، مرا شکستن بازو/چنان شکست که من بعد تو با شکست عجینم/تو را زدند و خدا خواست من ببینم و دیدم/خدا کند که فراق تو را به چشم نبینم

بد زدنت/جلو چشای حسنت/ناحلة الجسم شدی/چقدر می‌لرزه بدنت/درد می‌کشی/همش آه سر می‌کشی/تو هر چی درد داری/از قنفذ نامرد می‌کشی