شهادت حضرت فاطمه (س) شب اول فاطمیه دوم 1402 - حنیف طاهری

روضه - صدای لرزش مسجد به چشم می‌آمد چه می‌گذشت که رحمت به خشم می‌آمد چه مسجدی که مصلای ناسپاسی‌ها... چه مسجدی که رکب‌خورده سیاسی‌ها... و منبری که پس از مصطفی مجسمه بود و پنج وعده به جای نماز، همهمه بود زنی صدای قیام زمانه شد آن روز خِمار بست و به مسجد روانه شد آن روز رسید و آه کشید و حماسه برپا کرد رسید و لب به سخن باز کرد، غوغا کرد که آیه آیه اعجاز در کلامش بود و بعد حمدِ خداوند، این‌چنین فرمود: قسم به امر خدا آن اراده ابدی منم که فاطمه‌ام، نیست مثل من احدی فَإنَّکُم تَجِدُنَّ محمّداً نَسَبی و لا یَکونُ أباکُم و قد یکونُ أبِی مرور می‌کنم از روزهای تیره و تار تمام واقعه را ای مهاجرین! انصار! در آن زمانه که حرفی نبود از اسلام برهنه بودنتان بود جامه احرام در آن زمانه که گنداب نوش می‌کردید سرِ طعام، نزاعِ وحوش می‌کردید در آن زمانه که انسان نبود جز نسیان شب سیاه بشر بود و زوزه عصیان طلوع کرد در آن مُردگی سِراج حیات أبِی مُحَمَّدٍ المُصطفی، لَهُ الصّلوات همان که بود شب و روز مهربانِ شما جواب راسخ دشنام دشمنانِ شما امان نداد به غارتگران قافله‌ها لجام زد به دهان چموش غائله‌ها مگر که آیه آرامش و سکینه نبود؟! مگر که مایه امنیت مدینه نبود؟! دوباره بر سر حُکمش بگو و مگو کردید به جاهلیتِ دیروز خویش رو کردید.. نشسته‌اید به حکم قیام برخیزید سیوف بدر و احد از نیام برخیزید مگر که قبضه شمشیرتان شکسته شده؟ مگر که مرکبتان از نبرد خسته شده؟ که با سکوت شما رحلت نبی طی شد و در سقیفه‌تان مرکب علی پِی شد به مرگ می‌گذرد ماجرا پس از پدرم دلم گرفته از این طعنه‌ها پس از پدرم پدر! مپرس چرا این‌قدر شکسته شدم؟ پدر! مرا ببر از این زمانه خسته شدم! لطافت سخنان تو را نمی‌شنوم صدایِ «فاطمه جانِ» تو را نمی‌شنوم فَقَد فَقَدتُکَ فَقدَ السّماءِ رَحمَتَها فَلیتَ قبلَکَ کانَ المَماتِ صادَفَنا چه کرد خطبه او با مدینه نیرنگ! چه فایده نرود میخ آهنین در سنگ!

روضه

زمینه - گریه های زهرا از درد نیست بی خود از زمونه دلسرد نیست تنها مرد میدون زهراست آه تو مدینه جز این زن مرد نیست جمعا بی مراما کاش بشه آتیش بردا و سلاما به جای کمک مظلومه می خونه مظلوم وا اماما تماشا نداره زمین خوردن زن تماشا نداره توی شعله سوختن تماشا نداره آیه های کوثر افتاده شرح سوره رو در افتاده یعنی که طرف هست با زهرا هر کی با علی در افتاده زخمیه ولی باز تا نشه در غم روی ولی باز چادر به کمر بسته تا طناب شه از دست علی باز زیر چرخ کبود اینچنین نمی شد اگه قنفذ نبود روزگاری سیاه روی یاری کبود از مدینه فتنه پا میشه از سقیفه عاشورا میشه بعد قتل محسن پشت در باب بچه کشتن وا میشه تو کربلا این بار سه شعبه می ذاره جا پای مسمار می ره تو گلوی شیرخواره دور از چشمای علمدار مصیبت می کشه یه بابا از پسر خجالت می کشه تیرو از حنجرش به زحمت می کشه ...

شور - گل آدم که سرشتند غرض عشق تو بود هر که خاک کف پای تو نشد آدم نیست اباعبدالله یا اباعبدالله

شور - بانوی عالم وقت شفاعت ما رو سوا کن روز قیامت وقت بی کسی ها تو یاور مایی هم مادر سادات هم مادر مایی کاشکی میشد یه دشت گل هدیه بدم به محضرت مادر مهربون من کاشکی میشد که جونمو به پای عشق تو بدم ای مادر امام حسن مادر مادر مادر مادر جان علت خوبی بهشت عالم اصل اساس و روح محرم با حسین تو بود همه خاطراتم منم سرسپرده جزو نوکراتم من اومدم بهت بگم دق می کنم با گریه هات وقتی حسین حسین میگی من اومدم بهت بگم من به فدای ناله هات وقتی حسین حسین میگی مادر مادر مادر مادر جان