شهادت امام موسی کاظم (ع) ۱۴۰۰ - مجتبی رمضانی

روضه - بر درِ این خانه هر کس شد عزیز و محترم در دو عالم در دلش هرگز نباشد درد و غم خانه ای که حک شد از روز ازل بر سردرَش ذکر «یاموسی بن جعفر»«یا امام ذوالکرم» آمدم چون راه دادی و نمیگویی که این روسفید و روسیاه است و عرب یا که عجم سفره ام برکت گرفت از ریزه نانِ سفره ات کم شده اما نمیدانم چرا رزق حرم در هوای مشهد و قم بارها حس کرده ام فاصله دارم فقط با کاظمینت یک قدم حضرت باب الحوائج هستی و شد مستجاب حاجتم یا از تو یا از حضرت صاحب-علَم عاشقِ شش گوشه ام؛ هنگام امضایِ برات جا نمانم از نگاه تو؛ نیفتم از قلم بس که خوبی سائلت را پرتوقع کرده ای کم نمیخواهم؛ نخواهد رفت چون دستت به کم صبر کن آقا! بماند بقیه را فردا بده من‌ نمک نشناسم و حاجت بگیرم میروم

زمینه - کنج قفس پر و بالم شکسته بغضی عجیب روی قلبم‌ نشسته‌ دیگه شدم‌ من از این دنیا خسته خسته تر از خسته، حاله منه غربت وغم‌ توی اقباله منه روضه ی من روضه ی کرب وبلاست این زندون مثل گودال منه درست مثل عمه زینب دعا میخونم‌ تو دلِ شب خَلِّصنی یارب یارب... غریبی بس مرا دلگیر داره فلک برگَردَنُم زنجیرداره گفت فلک از گَردَنُم زنجیر بردار که غربت خاک‌دامن‌گیر داره تیر ه شده دیگه این روزگارم زخم زبون برده صبر و قرارم این دم‌ آخری نیست کسی کنارم سهم من از دنیا جسارته تحملِ رنج اسارته گریز روضه ام شد شام بلا از این به بعد عین روایته شام‌ و بلا و ازدحامش زینب وسنگِ روی بامش چی بگم از بزم‌ حرامش خَلِّصنِی یا رب یارب

واحد - از سجده های توست اگر مسجدی به پاست روشنگر مسیرِ عبادات می شوی بدکاره شد عابده ی شهر از دَمَت احیا گرِ قبیله ی اموات می شوی این تازیانه با بدن تو‌ چه‌ کرده است؟ داری شبیه عمه ی سادات می شوی این تازیانه با بدن تو چه کرده است؟ داری شبیه مادرِ سادات می شوی دست یهود کینه ی خیبر زِ تو‌گرفت تو بی گناه سخت مجازات می شوی با نیشخند سیلیِ یکباره میزدند یعنی کبوده پستیِ عادات می شوی زنجیره ها دانه به دانه تو را زدند سر تا قدم اسیرِ جراحات می شوی عریان نماند جسم شریفِ تو‌ لحظه ای بر شانه هایِ شیعه مراعات می شوی اینجا یهود یک تن و در شام یک هزار یعنی گریز روضه بر کَرّات می شوی طوری زدن سنگ به اولاد فاطمه آتش گرفت عرش زِ فریاد فاطمه