ولادت حضرت علی اکبر (ع) 1401 - حنیف طاهری

مدح - در شباهت به نظر نفسِ پیمبر شده‌است بی جهت نیست که اسمش علی اکبر شده‌است چه بگویم من از آن ذات که مَمسوسِ خداست اکبر‌است و صفت اکبر ، مخصوص خداست حرکات و سَکَنات و وَجَناتش، طاها مادرش آمنه بوده‌است مگر یا لیلا ؟ با همه، خُلق عظیمش سَر احسان دارد این پیمبر چه قدر تازه مسلمان دارد ماه عالم شده از دیدن رویش سَرمست پیرهن چاک و غزل خوان و صُراحی در دست سنگ در دستش از اعجاز ، قمر می گردد گر به خورشید بگوید نرو ، برمی‌گردد جان علی، جسم نبی، جلوه‌ی کوثر بوده سِرّ لولاک، از اول علی اکبر بوده هر زمان عطر حضورش به هوا برمی‌خواست نفس پنج تن آل عبا برمی‌خواست ذاتش آئینه در آئینه پیمبر گشته بارها از شب معراجِ خودش برگشته بی‌نقاب آمدنش پیش عمو دیدنی است به اباالفضل قسم قامت او دیدنی است چه بگویم من از آن سرو خرامان بهشت حرف حق را قلم خواجه‌ی شیراز نوشت : شاه شمشاد قدان ، خسرو شیرین دهنان که به مژگان شکند قلب همه صف شکنان زلفش آن روز که در دست نسیم افتاده سمت و سو داده به تحریر موذن زاده کربلا هم عطشش چند برابر شده بود تشنه‌ی صوت اذان علی اکبر شده بود أشهدُ أنّ به این مرد وَلی باید گفت اشهدُ أنّ علی بعدِ علی باید گفت جلوی چشم پدر ، رَد شدنش را عشق است اشهدُ أنّ محمّد شدنش را عشق است باد آورده به همراه ، شمیم صلوات می وزد بر سَر کوی تو نسیم صلوات ابر رحمت تویی و تشنه‌ی الطافِ تو دشت مَشک از چشمه‌ی چشمان تو پُر برمی‌گشت کیستی ای که پیمبر شدی از کل جهات باز هم بر گل روی علی اکبر صلوات چشم دنیا به تنت جامه‌ی احسان دیده‌است حسنی بودن تو بر چه کسی پوشیده‌است

روضه - علی اکبر پس از این شانه بر مویم نخواهد زد علی اصغر سر انگشت مرا دندان نمی‌گیرد پدر حالا که تو در آسمان هستی بپرس از ابر که من از تشنگی مردم چرا باران نمی‌گیرد به بازی باز هم خود را به مردن زد عمو جانم ولی با بوسه‌هایم چون همیشه جان نمی‌گیرد نگاه عمه طعم اشک دارد، امشب تلخی‌ست دل دریایی او بی‌دلیل این‌سان نمی‌گیرد نمی‌دانم چرا این ذوالجناح مهربان امشب تمرّد می‌کند، از هیچ‌کس فرمان نمی‌گیرد پدر! می‌ترسم، این تشویش را پایان نخواهی داد؟ دلم آرام جز با چند خط قرآن نمی‌گیرد