ولادت حضرت علی اکبر (ع) - مهدی اکبری

آغاز سخن، با نام علی/همچون صیدی‌ام، تو دام علی/هستم تحت امر شاه نجف/فخرم اینه که آقامه علی/دائِمُ الخَمر شدم بسکه پیاله ناب است/این چه جامی‌است که در نوع خودش نایاب است/صد و ده بار زمین خوردم و فهمیدم که/ساقی حیدر بشود، مست شدن جذاب است/علی علی نام آور و علی علی حیدر/علی علی کرّار و کننده‌ی خِیبَر/کسی که زانو زده پیش پای او، مَرحب/علی علی سِیفُ الله، دلاور لشکر/یا حیدر.../اسمت رو لبم، غوغا می‌کنه/عشقت قلبمو، شیدا می‌کنه/انگور ضریح، مستم می‌کنه/این مستی منو، رسوا می‌کنه/دامن عصمتم از گرد عبادت پاک است/نشود بنده‌ی حیدر به ثواب آلوده/نام ما را بنویسید به ایوان نجف/نشد از نام سگ کهف، کتاب آلوده/علی علی مولانا و علی علی احمد/به ملک عرش الهی علی بود لنگر/نوشته بر سر در عرش خدا به خط جَلی/علی ولی الله و وَصّی پیغمبر/یا حیدر/...سمت معرکه، حمله می‌بَره/بی شک که هدف، قلب لشکره/نَعره می‌زنه، می‌بینند همه/میدون تحت تسخیر حیدره/وقت هو هوی تو شمشیر دو سر می‌آید/ها عَلیٌ بَشَرٌ کَیفَ بَشَر می‌آید/پیش پای تو زمین، کم به نظر می‌آید/نام حیدر به تو مولا، چقدر می‌آید/علی علی طوفنده و علی علی طوفان/علی علی جنگنده و علی علی سلطان/میان معرکه چون شیر علی بود غُرّان/علی علی باب الله علی علی جانم/یا حیدر...

هر جا سخن از خاک دَری هست، سَری هست/هر جا تب عشق است، دل در به دری هست/دیروز گدایان همه دنبال تو بودند/هر جا که شلوغ است یقیناً خبری هست/اجداد من از دیر زمان عاشق عشقند/دیدید که در طینت ما هم هنری هست/بازار مرا با قدم‌ات گرم نکردی/یک چند غلامی که بیایی ببری هست/در غیبت شه روی به شهزاده میارند/صد شکر که در خانه‌ی آقا، پسری هست/هر جا قد و بالای رشیدیست، یقیناً/دنبال سرش نیم نگاه پدری هست/یا حضرت ارباب! دمت گرم و دلت شاد/یا حضرت ارباب کرم! خانه‌ات آباد/داریم همه محضر تو عرض سلامی/تو شاهی و ما نیز هر آن چه تو بنامی/تا خانه‌ی آباد شما بنده پذیر است/نامردترینم نکنم میل غلامی/ای قامت قد قامت تو عین قیامت/قربان قدت، صد قد و بالای گرامی/تشخیص تو سخت است علی یا که رسولی؟!/پس لطف بفرما و بفرما که کدامی؟!/تو مستحب الطاعة‌ترین واجب مایی/هر چند امامت نکنی، باز امامی/هر کس که هوای پدری داشته باشد/خوب است که همچین پسری داشته باشد/انگار رسول است، نمایی که تو داری/انگار بتول است، صدایی که تو داری/بد نیست که هر روز عقیقه بنمایی/با این قد انگشت نمایی که تو داری/باید که برای تو کَرم خانه بسازند/از بس که زیاد است گدایی که تو داری/از شش جهتِ کعبه‌ی دل لطف تو جاری/از سفره‌ی پر جود و سخایی که تو داری/تو آن قَدَر از خویشتن خویش گذشتی/که منتظر توست، خدایی که تو داری/کاری نکن ای دوست، مرا از تو بگیرند/بگذار که عشاق به پای تو بمیرند/ای سیر کمالات همه تا سرِ کویت/ای آب فرات لب من، نَمی از آب وضویت/ابن الحسنت گفته حسین! بس که کریمی/مانند حسن جود بُوَد عادت و خویت/عالم همه حیران اباالفضل و حسینند/مانند اباالفضل و حسین از گل رویت/پایین قدم های حسین جای کمی نیست/جا دارد اگر غبطه خورد بر تو عمویت/این قدر مزن آب به سرخی لب خود/حیف است که پیچیده شود این همه بویت/حیف از تو، مرا عبد و غلام تو بنامند/باید که مرا عبد غلامان تو خوانند/ای زاده‌ی زهرا ! جگرت می‌رود از دست/امروز که دارد پسرت می‌رود از دست/ای کاش که بالای سرش زود بیایی/گر دیر بیایی ثمرت می‌رود از دست/بد نیست بدانی اگر از خیمه می‌آیی/با دیدن اکبر کمرت می‌رود از دست/افتادنت از زین، پدرت را به زمین زد/برخیز! وگرنه پدرت می‌رود از دست/برخیز! که عمه نَبَرد دست به معجر/بر خیز! به جان من و این عمه‌ات، اکبر!/