شب دوم محرم 1401 مجید بنی فاطمه

انگاری توی دل من، آتیشه/بگو کنارم می‌مونی، همیشه/این‌جا کجاست دلشوره دارم اما/می‌گم ایشالله، که چیزی نمی‌شه/ایشالله که دعای من، می‌گیره/سر تو روی نیزه‌ها نمیره/ایشالله که نمی‌زاره ابالفضل/چادر خواهرش، آتیش بگیره/چه سخته باورش، اینا تو رو می‌کشن آخرش/ایشالله اصغرت، نمی‌شه پاره پاره حنجرش/نمیری روی نی، جلوی مادرش/ایشالله دل خونه‌ی غم، نمی‌شه/یه مو هم از سر ما کم، نمی‌شه/همش می‌گم، غمت نباشه زینب/هیچ ‌کسی وارد حرم، نمی‌شه/ایشالله که خیمه نمی‌شه غارت/محاله خواهرت بره اسارت/من می‌گم اینا هر چی‌ام که باشن/کاری ندارن با لباس پار‌ه‌ت/میون قافله، تو این بیابون شده ولوله/دستای دخترت، خیلی کوچیکه واسه‌ سلسله/همسفرم نکن، با شمر و حرمله/بلند می‌شه از توی سینم آهم/به حنجرت که می‌خوره نگاهم/داداش از اون لحظه‌ای که رسیدیم/خیره به این، گودی قتلگاهم/شلوغ که شد دور و برت، چی می‌شه/سر بریدن سرت، چی می‌شه/کشته منو، که زیر سم اسبا/نمی‌دونم که پیکرت، چی می‌شه/بمیره زینبت، میفتی وقتی از رو مرکبت/تموم سنگاشون، می‌خوره صاف به خشکی لبت/کجا نشسته شمر، آخ بمیره خواهرت

نی نوا هوای بارون داره/تویی آُغوش داغش مهمون داره/کربلا تویی قلبش آتیشه/خیمه‌های یکی یکی برپا می‌شه/با ادب علم می‌کوبه زمین/میر قافله ماه ام بنین/اومده عطر یاس و لاله/حاجیه خانم سه ساله/فرش مقدمشون بال روح الامین/می‌گیره عمو مرکب و ای جان/قرق می‌کنه حریم زینبو ای جان/آروم می‌کنه دلای پر تب و ای جان/به کربلا رسیده کاروان ای جان/قافله شده با اشکاب تشنه/سفرش بی پایان و بی برگشته/حرمله پیداست از دورا دور/می‌گه زینب زیر لب چشم بد دور/پیش مرگ مولاشون صف به صفن/شیر بچه هایی که جون به کفن/آل علی حیدر کرار/به روی مرکبا خبردار/رو به قبله گه ایوون نجفن/بنی فاطمه سپر شدن همه ای جان/به دور سر عزیز فاطمه ای جان/گل سرسبد ساقی پرچم ای جان/به کرب و بلا رسیده کاروان ای جان

بیا بریم بیا باهم ازین بیابونا بریم/دلشورمو ببین توروخدا بریم/بعد تو ما کجا و با کیا بریم/اینها فکر سر تواند/فکر انگشتر تواند/حتی تو فکر غارت از گوش های دختر تواند/حسین/قلب زینب و غرق غم نکن/دور زینب و بی محرم نکن/همه کسم دق می‌کنم داداش به جون تو قسم/وقتی که بالای تن تو می‌رسم/مثل سرت بریده می‌شه نفسم/داداش می‌کشنت چه کارها که نمی‌کنند با بدنت/یه جای سالم نمی‌ذارند رو تنت/آخ دعوا می‌شه حتی سر پیراهنت/حسین

غبار دشت بالا رفت و میشد کاروانی آن میان پیدا/به هر محمل نهان ایینه انسیة الحورا/شگفتا کاروانی همچو اسماعیل طفلانش/چو ابراهیم مردانش/دو عالم بی قرارانش/و باشد قبطه پیران مقام شیرخوارانش/علم در دست های حضرت سقا/قیامت را نمایان می کند آن قامت رعنا/حرم در سایه سار لطف او باقی/و خشکی بیابان هم صدا میزد به مشتاقی/الا یا ایها الساقی ادر کأس وناولها/به سوی شاه عالم چشمهای عالم بالا/نگاه شاه اما در تماشای گل لیلا/میان آه و اندوه شقایق ها/و سیل اشک های حضرت سقا/امیر قافله چشم و چراغ مشرقین آمد/حسین آمد/به نام نامی ساقی کوثر خیمه بر پا شد/طنین انداز شد گویا صدا در پهنه گیتی/سر اهل زمین و آسمان پایین/که ناموس خدا از محمل خورشید می آید/به دور ناقه اش دیواری از غیرت مهیا شد/نمیبیند نگاهی قامت زینب ولی/پیداست از آینده حتی سوکت زینب/جلال و حشمت زینب/شکوه و عصمت زینب/چه گویم مدحت زینب/که بر زانوی عباس است پای حضرت زینب/و اجلال نزول دختر زهرا چنین باشد/چرا که در رگش خون امیر المومنین باشد/به این حال آمده زینب به دست کربلا اما/امان از گردش دنیا امان/امان از عصر عاشورا/پناه خیمه مضطر شد بدون یار و یاور شد/و کاری که نباید میشد آخر شد/صدای ناله جن و ملک آمد/زمین گویا به سر میزد/زمان آشفته از این داغ و در هم شد/و این مرثیه اوج روضه ماه محرم شد/چه خونی در دلش کردند/سوار ناقه بی محملش کردند