شب شهادت امام رضا (ع)،‌ محمدرضا طاهری

اگرچه گریه نمودم دو ماه با غمتان/مرا ببخش نمُردم پس از محرمتان/لباسِ مشکی من یادگاری زهراست/چگونه دل کَنَم از آن؟ چگونه از غمتان؟/بگیر امانتی‌ات را خودت نگه دارش/که چند وقت دگر می‌شَویم محرمتان/برایِ سالِ دگر نَه برایِ فاطمیه/برایِ روضه‌ی مادر برای ماتمتان/دلم بگیر که محکم ترش گره بزنی/به لطفِ فاطمه بر ریشه‌های پرچمتان/هزار شُکر که از لطف پنجره فولاد/میان حلقه‌ی ماتم شدیم هم‌دمتان/بیا دوباره بخوان روضه‌های یابن شبیب/که من دوباره بسوزم دوباره با دَمِتان/چه شام‌ها که زدی سر به گریه‌ام ام/امرا ببخش نمُردم به پایِ مقدمتان/ …شاعر:‌ حسن لطفی

یه فکری واسه بدی حالم کن/ساعات آخر بیا حلالم کن/رفیق شدن با این گریه ها روز به روز /شرمندتم آقا که زنده ام هنوز/حال دلم اقا فقط با روضه ات که رو به راه میشه/اگه جداشم از سیاهیا بازم دلم سیاه میشه/ تو که یه عمر سایه ات روی سرم بود/ اگه که امسال سال آخرم بود/ من توی قبر میگم حسین آقام/ تو هم بیا بگو که نوکرم بود/عبای خاکیشو کشیده روی سرش/هی می خوره زمین به یاد مادرش/دست و پا میزنه، میسوزه پیکرشبازم خدا رو شکر، ندیده خواهرش/ندیده خواهرش که داره خون میاد/از گوشه ی لباش،‌/ندیده خواهرش که از عطش دیگه /در نمیاد صداش، /فدای خواهری که توی گودال/برادرش رو زیر دست و پا دید/عقیقش و توی دست ساربون و /سرش رو دست شمر بی حیا دید/

آسمان زیر پرت بود زمین افتادی /یک عبا روی سرت بود زمین افتادی /نه صدای تو به گوش کسی آن روز رسید /نه کسی دور و برت بود زمین افتادی /صورتت خاکی و دستار و عبایت خاکی /مادرت در نظرت بود زمین افتادی /«زهر از جان تو آقا جگرت را می خواست»/آتشی بر جگرت بود زمین افتادی /ناله می کرد جوادت به سرش می زد آه /اشک در چشم ترت بود زمین افتادی /مثل یک مار گزیده به خودت پیچیدی /خوب شد که پسرت بود زمین افتادی /شاعر: مسعود اصلانی

الموت اَولی مِن رکوبِ العاری/مُردن بهتر از ذلّت است و خاری/از ما نداری غیر از این انتظاری/مثلِ شهید بی‌گناهِ کربلا/سازش با اهل ستم نمی‌کنیم/پیش کسی بجز خدا و اهل بیت/تا به ابد سر را خم نمی‌کنیم/ای که شده، از غمت/ناله‌ی مادر بلند/با سرِ بر نیزه‌ات /شیعه شده سربلند/یا اباعبدلله حسین.../