شهادت حضرت فاطمه (س) میثم مطیعی، سال 1402 شب اول فاطمیه دوم

افتاده روی خاک و سرش را گرفته بود/او زنده مانده بود علی را کمک کند/اما ز درد بال و پرش را گرفته بود/او ناتوان نبود مادرم رشیده بود/او ناتوان نبود ولی ضربه سخت بود/تیزی میخ در پسرش را گرفته بود/بعد از هجوم فضه به دادش رسیده بود/ای خاک بر سرم کمش را گرفته بود/با رخت های بچه نوزاد گریه داشت/لابد که ماتم پسرش گرفته بود/دیگر صدای نافله هایش نمی رسید/وقتی که ناله ها سحرش را گرفته بود/یک لحظه سیر چهره اولاد خود ندید/اشکش امان چشم ترش را گرفته بود/با حرف هاش ریخت دل کودکان او/وقتی بهانه پدرش را گرفته بود

مدینه با تو به ماهی دگر، نیاز نداشت/به روشنایی صبح و سحر نیاز نداشت/تو زهر? فلکی، رشک ماه و پروینی/که با تو چرخ به شمس و قمر نیاز نداشت/مسافری که نگاه تو بود بدرقه‌اش/خدای را، به دعای سفر نیاز نداشت/دعای نیمه‌ شبت سیر آسمان می‌کرد/که این پرستوی عاشق به پر نیاز نداشت/بهشت روی زمین، خان گلین تو بود/که ناز فضه خرید و به زر نیاز نداشت/حکایت دل تنگ تو را توان پرسید/ز لاله ای که به خون جگر نیاز نداشت/وجود پاک تو می سوخت از شراره غم/دگر به شعله قهر و شرر نیاز نداشت/مادرم مظلومه بود و یاور مظلوم ها/گریستن ز تو آموخت ابر پاییزی/دگر به خواهش از چشم تر نیاز نداشت/برای سبز شدن گلبن محبت و عشق/به اشک زمزم از این بیشتر نیاز نداشت/میان چشمه اشک تو عکس زینب بود/اگر شب تو به قرص قمر نیاز نداشت/سپهر سینه ات از غم ستاره باران بود/به یادگاری گل میخ در نیاز نداشت/حریر دست تو مجروح بود از دستاس/به تازیانه بیدادگر نیاز نداشت