شهادت حضرت امام موسی کاظم (ع)، سید امیر حسینی

قرار ما سر میدان کاظمین/ای اولین زیارت ما بعد کربلا/این تخته‌ی در، تیزی مسمار ندارد/این لنگه‌ی در، آتش و دیوار ندارد/از چهار غلامی که می‌آیند یکی هم/با حلقه‌ی انگشتر تو کار ندارد/باران گل آمد به سرت موقع تشییع/بازاری بغداد که آزار ندارد/آنقدر سبک گشت تنت آخر عمری/جز سلسله‌ی پیرُهنت بار ندارد/یک لحظه ملاقات‌ نکردی پسرت را/زندانی بغداد که دیدار ندارد!/***سر از این خاک کجا بردارم/یک نفر نیست که بابای مرا بردارد!

این تخته‌ی دَر تیزیِ مِسمار ندارد/این لنگه‌ی دَر آتش و دیوار ندارد/از چهار غلامی که می‌آیند یکی هم/با حلقه‌ی انگشتر تو کار ندارد/بارانِ گل آمد به سرت موقع تشییع/بازاریِ بغداد که آزار ندارد/***اصلا که گفته من سر بازار رفتم؟/اصلا که گفته مجلس اغیار رفتم؟/دیدی اگر در مجلسش ناچار رفتم/می‌خواستم تا جامه‌ات را پس بگیرم/***اومدم زیارتت، با گریه، با زاری/تو هنوز هم وسط بازاری/خیلی روضه‌ی نگفته داری/السلام غلیک ایتها الصدیقه الشهیده/ای نوه‌ی مادر قد خمیده/

آن که توسل یاد چشمم داد، مادر بود/آن‌که میان روضه میزد داد، مادر بود/گریه‌کنِ زندانی بغداد، مادر بود/آن‌که کنار سفره می‌افتاد، مادر بود/****از آه او در خانه‌ی زنجیر، شیوَن ماند/بر روی آهن، تا همیشه رد گردن ماند/مثل یک تکه عبا، روی زمین است تنش/آنقدر حال ندارد که نیفتد بدنش/جا به جا گر نشود، سلسله بد می‌چسبد/آن‌چنانی که محال است دگر وا شدنش/نفسش وقت مناجات، چه اعجازی داشت/زن بدکاره به یکباره عوض شد، سخنش/آه مانند گِلیمی، چقدر پا خورده/بی سبب نیست، اگر پاره شده پیرُهنش/از کَلیمُ الَّهی حضر مان کم نشود/گر چه هر دفعه بیاید بزند بر دهنش/به رگ غیرت این مرد، فقط دست نزن/بعد از آن هر چه که خواهی بزنی‌اش، بزنش/بستنش نیز برایش، به خدا فایده داشت/مدد سلسله‌ها بود، نمی‌ریخت تنش/آه هرچند غل جامعه بر پیکر داشت/بر تنش باغ گل لاله و نیلوفر داشت/مثل گودال دچار کمیِ جا شده بود/فرقش این بود، فقط سایه‌ی بالاسر داشت/زحمت چکمه‌ی سنگینِ کسی را نکشید/یعنی پامال نشد، تا نفس آخر داشت/لطف زنجیر همین بود که عریان نشود/هر چه هم بود ولی پیرُهنی در بَر داشت/دختری داشت، ولی روسریش دست نخورد/دختری داشت، ولی دختر او مَعجَر داشت/یک نفر کشته شد و هفت کفن آوردند/پاره هم میشد اگر، یک کفن دیگر داشت/السَّلام ای بدن بی کفن کرب و بلا/سوره‌ی یوسف بی پیرُهن کرب و بلا

به زهرا، به حیدر، به آل پیمبر/به جان رضایت، ای باب الحوائج ای موسی بن جعفر/خرابم آبادم کن، اسیرم آزادم کن/این شب‌ها در حرمت یادم کن/تا به ابد نمی‌کشم منت عالمین را/من که گدای هرشبم سفره‌ی کاظمین را/خرابم آبادم کن، اسیرم آزادم کن/این شب‌ها در حرمت یادم کن/به طه، به یاسین، به کوثر، به فرقان/گره خورده کارم، وا کن از کارم گره به جان سلطان/سکوتم فریادم کن، فنایم ایجادم کن/مسافر صحن گوهرشادم کن/نگاهی از سیاه چال، برمن رو سیاه کن/فقیر و خسته آمدم، جان رضا نگاه کن/تا به ابد نمی‌کشم منّت عالمین را/من که گدای هرشبم سفره‌ی کاظمین را/خرابم آبادم کن، اسیرم آزادم کن/این شب‌ها در حرمت یادم کن/به دستان زخمی به دستان بسته/به دنیا به محشر، هستی تو امید هر دل شکسته/منم منم قربان تو، گدای احسان تو/از سینه‌زنان ایران تو/از دل مشهدالرّضا تا دل شهر کاظمین/ذکر عزادار تو هست و سلام علی الحسین/یار حسین/دلدار حسین/ای سیّد و سالار حسین/جان حسین/جانان حسین/عالَم سنه قوربان حسین/

به دعاهای پرخیر مادرم/سر سفره‌ی موسی بن جعفرم/مدیون خودش و پسرشم/تا خون تو رگمه نوکرشم/هو باب نجات ماسوی الله، روحی بفداه/هو باب الحوائج الی الله، روحی بفداه/گوشه‌ی حرمش آشیونمه/گنبد آقا سقف خونمه/ممنون خودش و کرمشم/جاروکش دم حرمشم/با آقامون کسی نمیشه گمراه، روحی بفداه/هو باب الحوائج الی الله، روحی بفداه/باب الحوائج موسی بن جعفر/در خونه‌ی موسی بن جعفریم/مگه میشه که دست خالی بریم/دارم رضایت فاطمه رو/پس کربلا میبره همه رو/از آقا دست ما نمیشه کوتاه، روحی بفداه/هو باب الحوائج الی الله، روحی بفداه/حسین مولا، حسین مولا/حسین مولا، حسین مولا، حسین مولا مولا/حسن مولا، حسن مولا/حسن مولا، حسن مولا، حسن مولا مولا مولا/