ولادت حضرت امام زین العابدین (ع)، محسن عرب خالقی

کُنتَ نوراً فِی الاَصلابِ الشّامِخَة/ و الاَرحامِ المُطَهَّره/پسراتون عالی‌جنابن و/دختراتون عُلیا مُخَدّره/نور نور نور نور نورید/از هر رِجسی واللهِ دورید/آلُ الله‌اید و سرورانِ/سربازانِ روز ظهورید/از اول تا آخر طُهرٌ طاهرٌ مُطَهَّر...?

مبارک دل شاد ایرانیان/ز فرزند داماد ایرانیان/رسید عیدی فاطمه از جَنان/ چه مست‌اند و دلداده ایرانیان/عرب‌ها عجم‌ها برادر شدند/ رسید او به امداد ایرانیان/عروسِ علی، اجر تو با علی/ که شد زنده‌تر یاد ایرانیان/خدا با گداهای او یار شد/حسینِ بنِ حیدر پسردار شد/شب ساغر و باده و مِی‌کده/ شب مِی‌گساری ما آمده/بده دست خود را به دست علی/ به حرف کسی غیر او دل نده/برای طوافی به دور سرش/ نوشتند صد عُمره مفرده/سحرها که ما را دعا می‌کند/ می‌آید به دیدارمان سرزده/بنازم به این بنده‌ی راستین/ بنازم به تو سیّد السّاجدین/شبی خاک کوی و گذر می‌شوم/ سیاهم ولی جام زر می‌شوم/مرا با سلاطین عالم چه‌کار/ گدا می‌شوم معتبر می‌شوم/من آن سنگ بی‌مصرف می که اگر/نگاهش بخواهد گُهر می‌شوم/شبی که تَجلّی اسم علی است/ اسیر نجف، بیش‌تر می‌شوم/نوشتم روی ساغرم یاعلی/ مرا میهمان کن حرم یاعلی/دخیلم به چشم پر آبی که نیست/ شدم مست جام شرابی که نیست/گره خورده قلبم به گیسوی یار/ به زلف پر از پیچ و تابی که نیست/چرا بی‌حرم مانده آقای ما/ دلم سوخته از جوابی که نیست/نشستم توسل کنم در بقیع/ میان رواق خرابی که نیست/بیائید دورِ مزاری که هست/ بیائید در پشت بابی که نیست/مُقَدَّر شده تا زیارت کنیم/خدا را روی خاک عبادت کنیم/گداییم و داریم مستانگی/بیائید شد وقت دیوانگی/اگر مدح خورشید کار خداست/چرا این‌قدر حرف و پر چانگی/فدای امامی که در غربتش/شده بانی روضه‌ی خانگی/مرا در دل آتش غم گذاشت/دلی سوخته روی دستم گذاشت/فدای وقارش، فدای تنش/خزان شد ز داغی بهار تنش/چنان خورد روی زمین بارها/ که زنجیر هم شد دچار تنش/سرش را شکستند صد مرتبه/ ولی کم نشد اقتدار تنش/شگفتا از آن ضربه‌ی کاری‌اش/خرابم ز دردش، ز بیماری‌اش/?