شام غریبان محرم 1400 - مجتبی رمضانی

روضه - ذکر شیرین تو آرام دل هر دردمند است حسین اسم تو هر بار قلبم را ز جای خویش کندست یا حسینی میکشم تا مادرت خوشحال گردد نام تو آن اسم زیبایی است که زهرا پسند است یا حسینی می کشم تا مادرت خوشحال گردد نام تو آن ذکر زیباییست که زهراپسند است طفل بودم که پدر می گفت اربابم حسین است نوکر تو بودنم از لطف این یک جمله پند است هر کسی با سر به زیری بین روضه گریه ای کرد حتم دارم روز محشر که بیاید سربلند است پرچمت بی آبرویی مثل من را آبرو داد اعتبار من به تار بیرق سرخ تو بند است کهنه عشاق غمت صدر مجالس می نشینند پیر راهت در تمامی محافل ارجمند است هر چه خرج روضه ات گردید ذاتش هم عوض شد مزه تلخی چای هیئت تو مثل قند است پیکر عریان تو بین حصیری جمع گردید از همین غم تا قیامت داد گریه کن بلند است

واحد - تو قیامو باید یاری کنی اومدی که فداکاری کنی شده بی مشک باید سقا بشی شده بی دست علمداری کنی یاری یاور از تو یه اشاره سر از تو کی اباالفضلی تر از ما کی حسینی تر از تو شدی عباس هر تشنه لبی تو هم ذخر الحسین هم کفیل زینبی یا اباالفضل رحم الله عمی یعنی همین گره گشا تویی یل ام البنین اباالفضل لک لبیک روحی قلبی لدیک صلی الله علیک یا اباالفضل قمر بنی هاشم یا اباالفضل به کسی جز تو دل نبسته آب تشنه لب منتظر نشسته آب آب پاکی همون آبیه که از رو دست تو ریخت رو دست آب مگه تا عشق تو هست به کسی می شه دل بست رفتی با پای خودت علقمه برگشتی با دست ای فدای وفای دست تو که افتاده فرات به پای دست تو یا اباالفضل دست مشکل گشا یعنی همین باب الحوائجی یل ام البنبن یا اباالفضل