شب سوم محرم 1403 - محمدحسین پویانفر

روضه - همه شادند، دخترت گریان همه خوابند، دخترت بیدار بابا خیلی امروز مردم این شهر دادنم با نگاهشان آزار دخترت را ببر به همراهت خسته از دست روزگار شده یا که تشخیص تو شده مشکل یا دو چشم رقیه تار شده گر به دور سرت نمی‌گردم پر پرواز من شکسته شده مثل سابق زبان نمی‌ریزم آخه دو سه دندان من شکسته شده حالا اومدی، حالا که دیگه رقیه افتاده از پا اومدی حالا که بار سفر بستم از این دنیا اومدی عمو عباسو نیاوردی، چرا تنها اومدی حالا اومدی، خوابن حالا که تموم دخترای شام اومدی گفت بابا به جای ناز کشیدن، کشید مویم را ای همان که بعد عمو شیر شد، دلاور شد گفت بابا تمام راه به ما نان خشک می‌دادند ز بس که دختر تو روزه داشت، لاغر شد گفت بابا تنور خانه، گمانم هنوز روشن بود وگرنه موی تو باید بلندتر بود حسین ... از اونی که سر تورو رو نیزه بست بدم میاد از اون که دندون تورو با سنگ شکست روی قبرم‌ بنویسید که دور از وطنم جای سنم بنویسید که پیر از محنم بنویسید که غساله مرا غسل نداد بنویسید شبیه پدرم بی‌کفنم بی‌ کفن دفن شدم، ای پدر بی‌ کفنم آی حسین

پیش زمینه - نوای حسین هر ناز که بفروشی من مشتری نقدم اینک سر من بستان از بابت بیعانه

زمینه - سوخته جگرم بابا وای از کمرم بابا داد زد سر من وقتی سنگ خورد به سرم بابا زدنم اونقدر که زخمام بی حسابه حالم خرابه داره می لرزه پاهامو روی دستام جای طنابه بین سلسله افتادم با پای پر آبله بی رحم و سنگینه دست حرمله محکم می زدن تنها بودم اونها با هم می زدن ماها رو با چوب پرچم می زدن آه و واویلا واویلا واویلا واویلا چشمام روز و شب خونه موهام نمی شه شونه جای بغلت امشب خونم تو بیایونه زدنم وقتی فهمیدن بی پناهم زخمام گواهن همه با هم می خندیدن به دردامون خیس نگاهم غم بود و عزا بردن بابا ما رو تو بزم شراب لبهای پر خون اشکای رباب من قدم خمید مثل زهرا زود شد موی من سفید دستای سردم رو سرنیزه برید آه و واویلا واویلا واویلا واویلا

تک - کجایی فی هذه الساعه دل ندم به هر کسی جز تو آقا نه زنده می مونم و می بینم تو رو یا نه تو رو یا نه دوباره تو گناهم من که همش رفیق نیمه راهم تو که رفیق خوبی بده تو آغوش خودت پناهم جان جهان ای جهان جان صاحب الزمان کجایی فی هذه الساعه به تو گفتم آره می گم به دنیا نه روضه ما رو میای آقا یا نه تو مقتل آوردن جد غریب تو رو تشنه کشتن کفن براش نذاشتن به خاک صحرا تنشو سپردن یا رو حبیب شاه بی شکیب سید الغریب

دودمه - بابا می نشینم به تماشایت می زنم بوسه به لب هایت چه شده صورت زیبایت بابا تو شدی قاری قرآنم رونق کلبه احزانم بنگر روی پریشانم